Koncert Prawykonań Utworów Akordeonowych / 2 października 2015 r.

Koncert Prawykonań Utworów Akordeonowych odbędzie się 2 października 2015 r. o godz. 19:00 w sali koncertowej Państwowej Szkoły Muzycznej II st. im. Władysława Żeleńskiego (ul. Basztowa 9 w Krakowie). Wydarzenie ma na celu prezentację wysokiej jakości artystycznych kompozycji z udziałem akordeonu, jeszcze nie prezentowanych publicznie, stworzonych przez młodych krakowskich kompozytorów.

W II edycji koncertu zostaną wykonane utwory krakowskich kompozytorów, zdobywców nagród i wyróżnień na konkursach kompozytorskich: Bożeny Boba-Dyga, Juliana Gołosza, Szymona Strzelca oraz Macieja Zimki. W programie:  Szymon Stanisław Strzelec : Stadia Lazuru w czerni i bieli na akordeon, wiolonczelę i warstwę elektroakustyczną (2013-2014), Maciej Zimka: Schwarzer Weg na wiolonczelę i akordeon (2013), Sonata na akordeon (2015), Between Paths na akordeon (2015), Julian Gołosz: Dissoi logoi  na dwa akordeony i niemuzyka (2015), Bożena Boba-Dyga: Kształty na głos, wiolonczelę i dwa akordeony (2015). Wykonawcami koncertu będą: Wiesław Ochwat (akordeonista, zwycięzca wielu prestiżowych nagród na konkursach instrumentalnych, obecnie doktorant Akademii Muzycznej w Krakowie), Maciej Zimka (akordeonista i kompozytor, zdobywca wielu nagród na konkursach w kraju i zagranicy, stypendysta Stypendium Twórczego Miasta Krakowa), Bożena Boba – Dyga  (artystka polisensoryczna: śpiewaczka, poeta, konserwator dzieł sztuki i designer) oraz Aleksandra Lelek (wiolonczelistka, zdobywca wielu prestiżowych nagród na międzynarodowych konkursach wiolonczelowych, obecnie doktorantka w Akademii Muzycznej w Krakowie, stypendystka Stypendium Twórczego Miasta Krakowa).

PROGRAM:

1 . Szymon Stanisław Strzelec, Stadia Lazuru w czerni i bieli – na akordeon, wiolonczelę i warstwę elektroakustyczną (2013-2014).

Tytuł odnosi się do osobistych doznań synestezyjnych, których doświadczam obcując z ideą strukturalnego studium, które stanowi niniejszy utwór. Lazur jako barwa przejrzysta choć trudna do wytyczenia, położona gdzieś pomiędzy szmaragdem a błękitem jest tutaj reprezentowana przez „kryształ interwałowy” – siatkę zależności wyprowadzoną z proporcji 5:3. W quasi-fraktalny sposób ciąg 2, 4/3, 2/3, 2, 2/3, 4/3 i 2 organizuje ona rytm, wysokości dźwięków, harmonię oraz trwanie segmentów formalnych. Tytułowe czerń i biel wynikają z faktu, że uderzenia rytmiczne są dla mnie elementem bezkolorowym, przedstawiają lazurowy akord kodując go wzorami szatkowanych odcinków czasowych. Mamy zatem do czynienia ze swoistą poliskopią, ukazującą materiał z kilku perspektyw jednocześnie, z istotą, która jest i nie jest jednocześnie; przejrzystą, choć ukrytą; barwą hybrydową w procesie jej stawania się. Utwór powstał dla Aleksandry Lelek i Macieja Zimki.

2. Maciej Zimka, Schwarzer Weg – na wiolonczelę i akordeon (2013).

W zmarzłej dolinie Cienia śmierci,
gdzie gwiazd migocą sarkofagi,
buduję sobie dół – i nagi
z płomieniem schodzę w cienie śmierci. (Tadeusz Miciński)

Utwór jest subiektywnym muzycznym obrazem, który swoją tematyką obejmuje obszary ciemności. Droga ku cieniom, pełna lodowatego chłodu zawarta jest w posępnych, mrocznych, czarnych motywach. Akordeon i wiolonczela walczą między sobą i splatają się w śmiertelnym uścisku w różnych rejestrach. pochylając się nad dążeniem ku ostatecznemu celowi – kresowi.

Sonata – na akordeon (2015)

Czteroczęściowa forma sonaty w XXI wiecznej odsłonie. Synteza różnych technik, pomysłów, środków które podporządkowane są jednemu motywowi:

I  Allegro moderato. Largo. Allegro barbaro. Tempo I – oparta na quasi formie sonatowej
z wykorzystaniem różnego rodzaju kontrapunktów, barw a nawet zjawiska aleatoryczności.
II  Allegro ma non troppo  – miniaturowe, minutowe scherzo.
III Largo – dialog kilku myśli które znajdują rozwiązanie w najwyższym rejestrze akordeonu.
IV Presto barbaro – toccata w formie ronda. Nieokrzesana, wręcz brutalna rytmika buduje ostateczną kulminację.

Between Paths – na akordeon (2015)

Utwór skupia się na zjawisku delay, który w akordeonie można naturalnie wykorzystać poprzez użycie dwóch niejednakowych dynamicznie manuałów. Z początku istnieje tylko jedna motywika. Z czasem motywy delayowane zaczynają jednak stanowić odrębny twór – tworzą się dwie ścieżki, dwie drogi, dwa ślady. Tworzą opór w stosunku do pierwotnej materii. Konflikt struktur odkrywa to, co znajduje się między ścieżkami.

3. Julian Gołosz, Dissoi logoi  – na dwa akordeony i niemuzyka (2015)

Dissoi logoi – ćwiczenie retoryczne polegające na konstruowaniu dwóch argumentacji – broniącej i krytykującej dany problem. Dissoi logoi jest utworem przeznaczonym na dwóch akordenistów i nie-muzyka. Jego centralnym problemem jest konfrontacja odbiorcami z dwoma ideami kompozytorskimi. Pierwszą z nich jest wpływanie na percepcję wykonawcy, tak by ona sama stała się źródłem muzyki niezależnym od jego woli. W Dissoi logoi jest to osiągnięte za pomocą odebrania każdemu z akordeonistów możliwości słuchania własnej partii muzycznej poprzez dostarczenie do ich uszu sygnału akustycznego partii wyłącznie drugiego z nich. Druga idea eksploatuje możliwość wykonania części utworu bez kontrolowanego udziału wykonawcy w tworzeniu warstwy akustycznej. Ta rola przypada nie-muzykowi, który odwzorowując proste symbole graficzne na powierzchni guzików akordeonu wydobywa z niego dźwięk. Ostatecznie to słuchaczom pozostaje odpowiedź na pytanie: czy muzyka może starać się mówić o muzyce bez straty na swojej wartości?

4. Bożena Boba-Dyga, Kształty – na głos, wiolonczelę i dwa akordeony (2015)

Kształty – to kolejny eksperymentalny utwór Bożeny Boby-Dygi. Artystka eksploruje przestrzeń tzw grafiki muzycznej. Partytura graficzna pt. Kształty – (ang. Forms) jest konceptualnym przełożeniem form wizualnych na formy muzyczne, zwraca uwagę muzyków i słuchaczy na istnienie kształtów dźwięku. Utwór jest przewidziany go wykonania przez kilka instrumentów, które realizują różne kształty,  niektóre są skorelowane z naturą samego instrumentu, niekiedy kształty są pustą formą inne natomiast wypełnia kolor, który również należy zinterpretować muzycznie. Dźwięki emitowane przez instrumenty  miejscami nakładają się i wtedy obserwować możemy jak podobny kształt brzmi w wykonaniu różnych improwizatorów na różnych instrumentach, miejscami natomiast pojedyncze kształty pojawiają się solo lub nakładają na siebie różnorodne. Całość stanowi swoistą mozaikę.

PROJEKT JEST WSPÓŁFINANSOWANY ZE ŚRODKÓW GMINY MIEJSKIEJ KRAKÓW